کد مطلب:33585 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:134

و لا تمش فی الارض مرحا (الاسراء، 37)

در زمین طربناكانه و فرحناكانه، از سر كبر و سركشی گام مزن، متواضعانه راه برو.

در سوره ی فرقان نیز آمده است:

و عباد الرحمن الذین یمشون علی الارض هونا (الفرقان، 63)

بندگان خدا آنها هستند كه بر زمین بی تكلف راه می روند

یعنی به مقتضای خصلت خود مشی می كنند- نه بی جهت فروتنی و تواضع مصنوعی به خرج می دهند و نه بی جهت خود را می گیرند.

انك لن تخرق الارض و لن تبلغ الجبال طولا (الاسراء، 37)

[صفحه 151]

تو كه نمی توانی زمین را بشكافی، تو كه با سرفرازیت «هر قدر هم كه سرفراز باشی) نمی توانی به بلندی كوهها برسی

پس حد خودت را نگه دار و همان گونه كه هستی راه برو، سخن بگو و رفتار كن.

كل ذلك كان سیئه عند ربك مكروها (الاسراء، 38)

همه ی این كارها ناپسند است و خداوند آن جنبه های منهی و ناپسندش را دوست نمی دارد.

چرا كه این امور جنبه های خوب نیز دارند: انفاق، نكاح، مشی بر زمین و... جنبه ی نیكو هم دارند، خداوند جنبه و شان بدشان را مكروه می دارد.

آنچه گذشت مجموع آیاتی است كه آن خصلت های حكیمانه را برشمرده است. آنگاه خداوند در آیه ی بعد می فرماید:

ذلك مما اوحی الیك ربك من الحكمه و لا تجعل مع الله الها اخر فتلقی فی جهنم ملوما مدحورا (الاسراء، 39)

اینها كه گفته شد، جزو حكمتهایی است كه خداوند بر تو وحی كرده است. با بودن خدای واحد خدای دیگری برمگیر كه در جهنم خواهی افتاد و مشمول طرد و لعن خداوند قرار خواهی گرفت.

صفحه 151.